Poemas sueltos

Rosalía de Castro

• Éditeur: SAGA Egmont
• Année: 2021
• ISBN:
  9788726771237
• Sujet: Literatura
• Sous-sujet: Poesía

Una antología poética que recoge algunos poemas de Rosalía de Castro, en castellano y en gallego. Reúne poesías como Hojas marchitas, Mi tierra o No abano de Emilia Pardo Bazán. Una poesía melódica, casi una canción, que habla de la vida de la autora y de su tierra. Esta selección de poesía proviene de la colección de Obras Completas. -

Unha boda na aldea

- I -

Anque nacese xordo

as túas falas oíra,

e anque cego nacese non dudes,

non, meu ben, que eu te vería.

Sei cando hei de atoparte no camiño

anque ninguén mo diga,

pois dimo, en cambio, o corazón batendo

cun bater de alegría.

Sei onde estás, anque pra ti non mire,

pois véxote co esprito, miña vida,

que inda mellor cos ollos

tenen as almas vista.

E dendes de que eu morra e que ti morras

non o dudes, Marica,

cal te vexo e te sinto neste mundo,

hei de verte e sentirte na outra vida.

Queirámonos e se eres desdichada,

ti saberás ó fin o que é ter dicha,

pois eu desque en ti adoro i en ti

creo, creo no ceo, e creo en Dios, Marica.

- II -

¡Que dicha incomparable é amar de veras!

¡Que pracer ser querido!

Antre as nubes no ceo, cantan os ánxeles,

antre os rosas na terra, os paxariños.

E nin asombra a morte

nin se teme o martirio.

Non son malos os homes,

éio o malino esprito,

que para cando amamos e nos aman

inventou os supricios

da ausencia, que a soidades nos consome,

do sin entrañas impracabre olvido,

da morte fría e muda

e dos celos malditos,

que truban a concencia máis tranquila

e fan dun home honrado un asesino.

Amor, ti es o misterio

máis grande que Dios fixo

e sin ti, non sería,

este mundo de proba en que vivimos.

E cando o mundo acabe

ti subirás ó ceo branco e purísimo

xa que acabar non podes,

porque es un raio do poder divino.

- III -

-Ben sabes que son probe,

sin pai sin nai, sin casa nin arrimo,

que o como á noite se o á mañán traballo.

-Eu tampouco son rico,

que oxallá o fora, e para ti tivera,

os hórreos cheos de millo.

-Mais es valente cal ninguén na aldea,

n'hai quen traballe coma ti, e garrido

e lanzal no bailare non vin outro,

nin os véllo-lo viron,

todas teñen en ti posto-los ollos

-Non sei, porque n'as miro;

só se¡que coma ti, xúroo Marica,

non hai outra antre os vivos.

-Nada vallo con moitas comparada,

e aínda menos contigo,

mais se estás onda min, parés que medro

coma o millo no agosto no recío,

mentras que se te vas, triste me encollo

coma un año perdido.

-¡Miña branca cordeira!

En serei o teu único agarimo...

Si ti me queres, miña prenda, eu morro

por me casar contigo.

-I eu... morrera, Ramón, se me deixares

soia co teu olvido.

-Marica, tembro ó te escoitar, e coido,

coido que bárreseme o sentido.

Adonde o cura vamos

porque o amor inda priva máis que o viño.

- IV -

Collidos das mans, tomaron

polos máis cortos camiños,

dando groria de Dios velos...

Table des matières

• Poemas sueltos
• Copyright
• A la memoria del poeta gallego Aurelio Aguirre
• Poesía ÁNGEL
• MUJER
• ÁNGEL
• MUJER
• ÁNGEL
• En un álbum
• Hojas marchitas
• Regina
• A ***
• Mi tierra
• A Pilar Castro y Alván
• Predestinados
• Desolación
• Poemas en gallego Xuizo do ano
• No abano de Emilia Pardo Bazán
• A volta ó lar
• Unha boda na aldea
• Sobre Poemas sueltos